Torna el frét e col cambio de stagion se torna a tor fora maje, majoni e calzòti. Eco, propri en de sti dì è tornà de moda i calzoti vèci. Quei de sti ani che, a forza de méterli via e de tirarli fòra, i è deventadi lìsi. E, dit fra de noi, en tantin i spuzza. L’importante l’è che non spuzza i pèi, perché – i gàti i lo sa – de solito l’odor el scominzia dala testa. Come che ne spiega ancòi el Potachìn da Càden.
G’ò en par de calzòti che i g’à almen zinquant’ani e forsi de pù. L’è ‘n pez che ghe tendo. Soratut a uno. La lana la par ormai lisa a est, come a nord-est e anca a sud. Spèto sol de veder en do che la se sbuserà prima.
G’ò mess en nome a ‘sto calzòt: Valdastico.
Zerto, podevo ciamarlo Maurizio o Achile, ma Valdastico el me pareva mèio, anca per via del lastico che te pòdi tirarlo en do che te vòi.
Vardo la geografia del calzòt e penso che ‘l poderia forsi sbusarse a Besenèl o for per la Valsugana o anca a Avio. Envezi, proprio soto la pianta del pè en do che ghè Roveredo, la lana l’èi pù spessa e pù dura da fruarse. Gnente busi lì.
O’ passà i sesanta e quel calzòt el m’à sempre fat compagnia. E Valdastico de qua e Valdastico de là, po’ magari per qualche periodo el desmentegavo en l’armar, pronto però a tirarlo fora ala prima ocasion bona.
Ghèra da far bèla figura coi forèsti? Valdastico! Ghèra da spostar l’atenzion da qualche problema? Valdastico! Ghèra da far content qualcheduni? Valdastico! Ghèra da domandar quatro voti? Valdastico!
Fin a quando Valdastico l’è deventà en calzòt miracolos. Pù tel dròpi e pù ‘l dura. No so quant che el Sioredio el me lasserà su ‘sta tera, ma son sicur però che morirò prima de veder en buss en del calzòt. El me preme cossì tant che, quasi quasi, el rimeto en l’armar. Poderessen parlarne forsi fra altri vinti ani, perché Valdastico no l’è demò en calzòt, ma l’è ‘na storia entrega. La storia infinita! Voss
©Potachin da Caden

